Agnieszka Maciąg – Zielone Pantofle

Nad Zielonymi pantoflami unosi się – życzliwie i z wysoka patronując tej poezji – duch Niebieskich migdałów i Różowej magii. Nie tylko dlatego, że wiersze Agnieszki Maciąg także tworzą mocny, sugestywny, fascynujący „portret kobiety z epoki” (jakże innej kobiety, w jakże odmiennym czasie zanurzonej, a przecież w tym, co najistotniejsze, w swej „wiecznej kobiecości” – jakże podobnej…). Także i dlatego, że język poetycki Zielonych pantofli z podobnych źródeł zdaje się wyrastać: walory wierszy Agnieszki Maciąg to uroda lirycznego paradoksu, ironii, dowcipu i niespodzianki, konkretnego zmysłowego obrazu i – poetyckiego skrótu, przewrotnej puenty, błyskotliwej gry nastrojami i sensami… Uroda Pocałunków i Krystalizacji.

Bronisław Maj   źródło opisu: http://www.znak.com.pl/ źródło okładki: http://www.znak.com.pl/