Alberto Savinio – Wyjście z labiryntu. Szkice rozproszone z lat 1943 – 1952

„Wyjście z labiryntu” to tom esejów, artykułów i recenzji powstałych w latach 1943-1952. Savinio jawi się jako pisarz ekscentryczny i pełen przeciwieństw: odżegnuje się od realizmu, choć mocno trzyma się rzeczywistości, nie dopuszcza do siebie złudzeń, utopii, mistyfikacji; „nie umie nie być szczęśliwy”, ale jednocześnie kultywuje myśl o przemijaniu i śmierci jako nowych narodzinach. W jego pisarstwie wszystko jest zarazem absolutne i przelotne, zrozumiałe i niepojęte, kształtne i nieforemne. Twórczość Savinia jest facynującym labiryntem, a on – jak o nim pisano – „szaleńcem, który ma dobrze w głowie”.