Aleksander Krawczuk – Tytus i Berenika

Dzieje tytułowej pary bohaterów, przyszłego cesarza rzymskiego Tytusa, syna Wespazjana, i prawnuczki Heroda, księżniczki judejskiej Bereniki – dzieje miłości to tylko motyw przewodni tej książki Aleksandra Krawczuka. Ich spotkania, zawiązujące się między nimi uczucie, sybolizują jakby zetknięcie się dwóch światów, Zachodu i Wschodu, które jest właściwym tematej tej historycznej opowieści. Zrozumieć je można dopiero w świetle dramatycznych wydarzeń i w Judei i Rzymie w ostatnich latach panowania Nerona i w pamiętnym 68/69 roku trzech cesarzy: Galby, Othona i Witeliusza. O losach ludzi występujących w „Tytusie i Berenice” decydują jednak nie tylko wymagania polityki i prawa wojny. Równie ważną rolę w ich życiu odgrywają rozmaite ówczesne wierzenia i przesądy, obok religii panujących i rodzącego się chrześcijaństwa, także wierzenia licznych sekt, nauki Apoloniusza z Tyany i Szymona Maga, którego Ennoję – Myśl bożą uosabiać ma Berenika. Opowieść – jak zawsze u tego autora – oparta jest w całości na źródłach.