Aleksander Wat – Dziennik bez samogłosek

„Dziennik bez samogłosek” to tom będący dopełnieniem Watowskiego „pamiętnika mówionego” – „Mojego wieku”. Składające się nań trzy części powstały w rożnym czasie i dotyczą różnych faz życia autora: najwcześniejsze, „Moralia” Wat zaczął pisać w początkach lat pięćdziesiątych. Są one rodzajem pisarskiego notatnika, rejestrującego ulotne myśli, aforyzmy, anegdoty, ale też głębokie uogólnienia na temat kondycji ludzkiej. Drugi chronologicznie, i zarazem nadający tytuł całości, „Dziennik bez samogłosek” obejmuje teksty powstałe w latach 1963-1965, a więc podczas pobytu Wata w Paryżu i w Berkeley. I wreszcie trzecie w porządku „Kartki na wietrze” to zapiski z ostatnich lat życia poety (1966-1967). „Cała późna proza Wata”- pisał w swej monografii Tomas Venclova- „może być postrzegana jako wielki monolog, który rozwija się wokół przemożnych tematów totalitaryzmu, cierpienia, sumienia i śmierci. Bez względu na to, czym Wat pisał, jakie teksty i jakie tych tekstów skojarzenia przywoływał (…), cokolwiek napisał, odnosi się do jednego z tych wielkich tematów – często do wszystkich naraz.”   źródło opisu: Czytelnik, 2001 źródło okładki: http://www.literatura.gildia.pl/tworcy/aleksander-…»