Aleksandra Kajdańska – Jedwab. Szlakami dżonek i karawan

Ze wstępu:
Istnienie w Chinach jedwabiu już przed 3 tysiącami lat potwierdzają wykopaliska archeologiczne – napisy na wróżebnych kościach pochodzące z okresu dynastii Shang (1766-1122 p.n.e.). Na początku II wieku p.n.e. chińskie jedwabie były już znane w Japonii, potem trafiły także na terytoria współczesnej Birmy i Indii, a od połowy I wieku p.n.e. zapoznali się z nimi Rzymianie. W tym bowiem czasie uformowała się słynna droga karawanowa prowadząca z ówczesnej stolicy Chin – Changanu przez miasta-oazy pustynnych obszarów Azji Środkowej (obecny Xinjang w Chinach), cesarstwo Kuszanów (terytoria należące dziś do Afganistanu i do postsowieckich republik środkowoazjatyckich), państwo Partów (obecny Iran) i dalej przez wschodnie prowincje Cesarstwa Rzymskiego (Irak, Syria) do portów śródziemnomorskich. Droga ta, wraz z jej licznymi odnogami, znana jest w literaturze światowej pod nazwą Jedwabnego Szlaku. Równocześnie opanowane były szlaki morskie, którymi jedwab z południowo-zachodnich Chin (obecna prowincja Sichuan) był wywożony do Indii, a następnie do państw nad Zatoką Perską i w basenie Morza Śródziemnego.   źródło opisu: http://merlin.pl/Jedwab-Szlakami-dzonek-i-karawan_…(?) źródło okładki: http://merlin.pl/Jedwab-Szlakami-dzonek-i-karawan_…»