Alexis de Tocqueville – Piętnaście dni w pustkowiu

„Tocqueville i Beaumont docierają do samego serca puszczy – do matecznika. Zamiast, jak u Mickiewicza, niedźwiedzia, matecznik ten kryje w sobie sens historii: to ostatnia granica, gdzie spotyka się nieustający ruch śmierci i odrodzenia, ale zbliżająca się cywilizacja równowagę tę niedługo zakłóci. Człowiek jest tu samotny, jak na oceanie, i poddany niebezpieczeństwu, jak podczas rewolucji.(…) Powiada się, że literacki opis pejzaży czy natury jest odbiciem duchowego stanu autora. Opisując walkę między człowiekiem a naturą, Tocqeville widzi nieubłagane postępowanie demokracji i równości, obalającej wszelkie hierarchie, zrównującej wszystkie warstwy i klasy. Widok to jednocześnie zatrważający i imponujący(…). Chciałoby się powiedzieć, że „Piętnaście dni w pustkowiu” to poetyckie uzasadnienie konieczności napisania „O demokracji w Ameryce”. Ameryka jest jednocześnie straszna i wspaniała. Pisząc „O demokracji w Ameryce” Tocqueville egzorcyzmuje ducha zniszczenia, który zbliżał się krok po kroku do amerykańskiego matecznika.”
(Ze wstępu Ireny Grudzińskiej-Gross)   źródło opisu: Wstęp źródło okładki: zdjęcie własne