Alicja Jarzębska – Z dziejów myśli o muzyce. Wybrane zagadnienia teorii i analizy muzyki tonalnej i posttonalnej

Przekonanie, że muzyka jest przede wszystkim jakąś jednością dźwięków o różnej wysokości („jednością w różnorodności”) podzielali zarówno teoretycy muzyki dawnej, jak i teoretycy muzyki nowożytnej (tonalnej i posttonalnej), ale jedni – odwołując się do pitagorejsko-platońskiej wizji rzeczywistości – traktowali sztukę komponowania jako wiedzę o zestawianiu dźwięków na wzór istniejącej we wszechświecie harmonii, natomiast drudzy – powołując się na zasadę aksjomatu i metodę dedukcji – akcentowali logikę relacji między znakami muzycznej notacji traktowanymi zwykle jako odwzorowanie zbioru klas wysokości dźwięku. W historii idei wyróżnić bowiem można dwie koncepcje „jedności w różnorodności”. Według jednej z nich, związanej z ideą piękna interpretowanego poprzez zasadę proporcji i symetrii, jedność to wrażenie harmonii tego, co podobne i różne. Niemal do schyłku XVII wieku koncepcja ta była fundamentem rozważań teoretycznych na temat jakości współbrzmień (określanych terminami konsonans i dysonans), a także czasu trwania dźwięków (notacja menzuralna), w osiemnastym stuleciu posłużyła do opisu dzieła muzycznego jako „pięknej całości”, a w filozofii Kanta skojarzona została z pojęciem „smaku estetycznego”. Druga koncepcja polega natomiast na redukcji zmysłowo uchwytnej różnorodności do abstrakcyjnej jedności, jest ona związana z kartezjańską metodą dedukcyjną i zasadą aksjomatu, a także z filozoficzną ideą jednorodnej, dynamicznej „materii organicznej” lub „idealnej substancji”, będącej jakoby zarodkiem zróżnicowanych organizmów.   źródło opisu: http://mi.pl/pl/p/Alicja-Jarzebska-Z-dziejow-mysli…(?) źródło okładki: http://mi.pl/pl/p/Alicja-Jarzebska-Z-dziejow-mysli…»