Andrzej Dudziński – Maskarada

Przechodzę, poznaję, obserwuję. Spotykam ludzi. Spędzam z nimi czas, zadaję pytania i szukam odpowiedzi, które nie zawsze kryją się w słowach. Próbuję opisać uśmiech i wstyd, kiedy spuszczają wzrok, nie chcąc spojrzeć w oczy rozmówcy. Sprawdzam, z jakich dowcipów się śmieją, a które ich irytują. Staram się usłyszeć to, o czym nie mówią, i jestem
ciekawy dlaczego. Szukam ich cienia. Nie oceniam i nie doradzam, chcąc spojrzeć na świat ich oczami. Oddaję im głos… Pointy reporterskich opowieści z niniejszego tomu są próbą odpowiedzi na ważne pytania, których zwykle głośno się nie zadaje. Pierwsze z nich to pytanie o miejsce na ziemi, drugie – o cel w życiu. Wreszcie trzecie – co po nas?
Solidne pomniki czy tylko lastrykowe tablice? A może anegdota zachowana przez chwilę w kruchej pamięci? Czytelnikami tych tekstów powinni być w pierwszym rzędzie ci, którzy, obserwując cudze losy, pragną powiększać
bogactwo własnych doświadczeń, oraz ci, co chcą przeglądać się w nich jak w zwierciadle i znajdować uzasadnienia dla swych słabości. Powinny po nie sięgnąć również osoby dążące ku realizacji własnych nadziei.   źródło opisu: www.kdc.pl źródło okładki: www.kdc.pl