Andrzej Niewiadomski – Mapa. Prolegomena

„Mapa. Prolegomena”, to esej, który stara się przekroczyć granice gatunkowe. Jest to najprawdopodobniej pierwsza polska książka (w obrębie szeroko pojętej humanistyki) poświęcona mapie. Nie jest ona jednak przeznaczona dla wąskiego kręgu humanistów- miłośników geografii i kartografii, rzecz bowiem ujmuje mapę w perspektywie refleksji filozoficznej i „teologicznej”, w perspektywie historii i estetyki, w perspektywie poezji i namysłu nad literaturą, w perspektywie prywatnej biografii autora i wyobraźni, a także tego, co możemy nazwać kartograficznym praxis – sferą obustronnych wpływów kartografii i „życia”. Dotyczy specyficznej postaci wtajemniczenia w rzeczywistość i kategorii postrzegania świata. Jest jednocześnie „prozą wspomnieniową” i traktatem, próbą zbadania, jak pewne utarte przekonania ulegają destrukcji w konfrontacji z jednym tylko elementem naszego otoczenia, mapą, która tyleż jest banalna, co tajemnicza, tyleż czytelna, co hermetyczna, jest jednocześnie narzędziem i przedmiotem estetycznym. Wreszcie, książka ta jest próbą wskazania na różne rejestry języka, przy pomocy których próbujemy oswoić i opanować rzeczywistość w skali mikro i w skali makro. Rejestry, które objawiając swoją urodę i stylistyczne właściwości, nie mogą jednocześnie sprostać zadaniu nazwania relacji pomiędzy potrzebą porządkowania i chaotycznym światem.   źródło opisu: http://teatrnn.pl źródło okładki: zdjęcie autorskie