Andrzej Potocki – Listy o miłości

To poetycka „Opowieść o Abelardzie i Heloizie”, której życie dopisało inny koniec. To zapis wielkiego niespełnionego uczucia, które targało dwojgiem ludzi będących w dwu różnych momentach swojego życia. Spotkali się w roli uczennicy i mistrza, by płomienną, żarliwą, namiętną miłość zepchnąć w otchłań bezsensu. To również credo dojrzałego mężczyzny, który w poszukiwaniu spełnienia próbował owocu jeszcze nazbyt niedojrzałego.

…Jeżeli znajdę kiedyś wielki ogród
zamieszkamy w nim razem
a ty
z zebranej przędzy babiego lata
utkasz swój ślubny welon
a ja zaproszę wszystkie świerszcze
do naszej weselnej kapeli

W rozkwicie polnych maków
w czerwieni czerwca
poślubię cię przed łąką i ptakami
przed brzozą i wodą w strumieniu
i przed maleńką mrówką
która nigdy nie zwątpiła
w sens swojego życia…

Bo „życie to jest teatr w którym wszechświat zamknął piękno, (…) w którym musimy zagrać siebie od początku do końca”. Kiedy „myślałem, że miłość to jest tylko żart, (…) oto wypełniło się moje przeznaczenie. Kiedy usiadłem pod krzyżem samotności i zwątpienia, wtedy dojrzałem w tłumie uśmiech osiemnastoletniej dziewczyny”. Ale „odeszłaś jak we śnie przerwanym dzwonieniem kurantów (…) i nie zdążyłem opowiedzieć ci mężczyzny i nie dokończyłem modlitwy na różańcu twojego ciała”. Znów samotny w wigilijną noc „na choince porozwieszałem wszystkie słowa przez ciebie dotychczas wypowiedziane a wśród nich mama i tata (…), przy smutku i nadziei stole życzę ci córeczko by nowonarodzony Bóg (…) przywołał nas troje”.   źródło opisu: http://www.potockiandrzej.pl/index.php?option=com_…(?) źródło okładki: http://www.potockiandrzej.pl/index.php?option=com_…»