Andrzej Turowski – Sztuka, która wznieca niepokój. Manifest artystyczno-polityczny sztuki szczególnej / Art That Sparks Unrest. The Artistic-Political Manifesto of Particular Art

Sztuka szczególna nie rozwiąże problemów politycznych, lecz zanurzając się w polityczności konfliktów społecznych i historycznych może podważać racjonalizujące lub fałszywe odpowiedzi na współczesne pytania (o wojny, o biedę, o pochodzenie, o aspiracje, o sprawiedliwość, o marzenie, o prawo, o szczęście, itp.) Sztuka szczególna w demokracji czyni wątpliwym to, co oczywiste; wątpliwość – racją swego bytu, a kryzys – swym środowiskiem. Radykalizm tak rozumianej sztuki nie ma ograniczeń – uczestnictwo rozciąga się na całą sferę publiczną, świadectwo dotyczy również tego, co najgłębiej skrywane w osobistym doświadczeniu, etyka nie jest powściągana żadną moralnością, krytyka nie zatrzymuje się przed żadną prawdą, a nieposłuszeństwo nie zna prawa. W miejsce identyfikacji proponuje kryzys, w miejsce bezpiecznego spokoju, alarmujący zwrot i opór. To są granice jej anarchizującej interwencji w „świat symbolicznego”, który wzburza. Nie dopuszcza, aby wyobraźnia polityczna realizowana w sztuce i rzeczywistoś polityczna demokracji mówiły jednym głosem, jest zawsze rozdźwiękiem, rozziewem, peknięciem pozytywności. Sztuka szczególna jest anarchicznym, a przez to politycznym wtrętem demokracji.   źródło opisu: Instytut Wydawniczy Książka i Prasa, 2012 źródło okładki: http://opac.ciniba.edu.pl