Andrzej Zwoliński – Historie ludzkich wędrówek

Z życiem ludzi wiąże się wytyczanie nowych ścieżek, szlaków, dróg, które mknęły w nieznane obszary świata, łączyły miejscowości, były zagadką, a dla wielu wyzwaniem do podjęcia przygody wędrowania. Drogi są śladem pokoleń, które przechodziły ziemią, po której my teraz stąpamy. Po nas prawdopodobnie pozostaną kawałki nowych dróg i wytyczone szlaki. Interesujące jest samo pragnienie wędrowania człowieka, które tak ściśle wiąże się z jego egzystencją, że droga stała się jej symbolem. Wędrować można na różne sposoby: uciekając przed tymi, którzy nas gonią – wówczas najważniejsza jest droga za nami i możliwość znalezienia kryjówki; tułając się po świecie – bez celu i sensu, byle tylko „jakoś przeżyć” czas, który jest nam dany; lub pielgrzymując – mając jasno określony cel i kierunek wędrowania. Drogi codziennych wędrówek, religijnych pielgrzymek, szlaki handlowe, nadmorskie autostrady, drogi transportu i łączności, podniebne szlaki samolotów, tory lotów kosmicznych, a w końcu „ostatnia droga” człowieka kończąca się na jego grobie – są znakiem niepokoju człowieka, który ciągle zmaga się z odpowiedzią na pytanie: dokąd idę? Czy zdążę dojść?   źródło opisu: Matras źródło okładki: Matras