Anna Janko – Świetlisty cudzoziemiec

„Rimbaud w spódnicy” – tak nazwał Annę Janko znany krytyk literacki Artur Sandauer, po jej głośnym debiucie w 1977 roku. Od początku twórczość tej autorki cechuje wyrazistość, odważna wyobraźnia, w powiązaniu z dojrzałością literacką i kulturalną. Jest to poezja kobiety, ale w żadnym razie nie poezja kobieca. Autorka ani przez chwilę nie stara się tu być „aktorką” dyskontującą żeńskość. Pisze wiersze zawsze „z całej siły i posiadanego talentu”, niczym listy do najwyższego majestatu z prośbą o darowanie życia. W jej poezji jest napięcie, to, które istnieje też pomiędzy człowiekiem i światem, naturą, Absolutem; pomiędzy dwojgiem ludzi. W tych wierszach każde słowo ma wagę, każde zdanie ma swój rytm, swoją muzykę. Poezja Anny Janko przykuwa do siebie czytelnika jakimś czarem, ukrytą tajemnicą, zmuszając go, aby wciąż powracał do lektury.