Bob Dylan – Moje kroniki część 1

Zaskakująco szczere wspomnienia z okresu do roku 1989. Autor nie wykazuje większego przywiązania do przełomowych momentów swego życia, ani nawet do chronologii i geografii. Woli penetrować rozległe pokłady pamięci. Mimo licznych meandrów i gwałtownych zmian tematów Dylan nie pozwala czytelnikowi stracić wątku. Początek i koniec to mniej więcej to samo miejsce; cisza przed burzą, która wyniosła go na wyżyny sławy. Ów początek i koniec to pierwsze kroki na nowojorskiej scenie. A pomiędzy – wspomnienia z dzieciństwa, wchodzenie w dorosłość w ostępach prowincjonalnej Minnesoty, spowiedź z rozterek u progu kariery tekściarza, opowieść o muzycznych idolach i literackich fascynacjach. I mimo że obszerny fragment wiąże się z powstawaniem albumu „Oh Mercy” (1989r.) to książka jest w istocie wejrzeniem we wczesne lata twórczości, które sprawiły, że Dylan został okrzyknięty „sumieniem pokolenia”. Część wspomnień poświęcona jest wysiłkom Dylana, zmierzającym do zmiany takiego wizerunku, tej „gęby”. Nie odpowiadała mu bowiem ani rola barda protestu, ani mesjasza pokolenia, jaką mu – według niego bezpodstawnie – przypisano.