Charles Reade – Klasztor i miłość t.2

„W pewnej omszałej kronice spisanej nie najlepszą łaciną jest rozdział, w którym każde zdanie przynosi jakiś fakt. Opowiedziano tam beznamiętnie dziwną historię dwojga ludzi, których życiu nie towarzyszył dźwięk trąb, a śmierci – pieśń. Umarli czterysta lat temu; spoczywają teraz na tych surowych kartach – jak kryształy w skałach – nie budząc współczucia. Los skrzywdził ich za życia i krzywdzi jeszcze po zgonie. Jeśli potrafię ukazać wam to, co się kryje za suchymi notatkami kronikarza, zechcecie chyba wynagrodzić im obojętność stuleci i przyjmiecie te dwie zbolałe dusze – na jeden dzień – do serca.”   źródło opisu: cytat z książki źródło okładki: zdjęcie autorskie