Christoph Ransmayr – Latająca góra

Rzadkiej urody poetycka, zmysłowa opowieść o dwóch braciach, którzy opuszczają rodzinną wyspę u wybrzeży Irlandii i wyruszają do Tybetu, aby wspiąć się na tytułowy, niezaznaczony na żadnej mapie i dotąd niezdobyty szczyt Transhimalajów. Ich podróż znad morza w najwyższe górskie ostępy wiedzie zarazem z cywilizacji komputerów i globalnej sieci Internetu w archaiczną krainę koczowniczych plemion i czczonych przez nie duchów i bogów. Ale jest to także rzucona na burzliwe tło wspólnego irlandzkiego dzieciństwa pod okiem ekscentrycznego ojca podróż obu, jakże różnych, braci ku sobie; podróż – paradoksalnie – rozdzielająca ich na zawsze.

Być może „Latająca góra” jest przede wszystkim powieścią o miłości w różnych jej przejawach, o trudnej miłości do drugiego człowieka, ale także o miłości życia, o tęsknocie, aby się ono spełniło, o zauroczeniu wielobarwnym kosmosem naszego świata we wszystkich jego fascynujących, czasem pięknych, czasem przerażających manifestacjach.