Dariusz Nowacki – Kto im dał skrzydła. Uwagi o prozie, dramacie i krytyce (2001-2010)

Im dalej jesteśmy od roku 1989, a więc im bliżej roku bieżącego, tym lepiej widać, jak przesłanki artystyczne ustępują pod naporem pozaestetycznych układów sprawdzeń. Najprościej mówiąc, tomy prozy (na ogół powieści) oraz dramaty są rozpoznawane jako ważne z uwagi na podjętą w nich problematykę, potencjał krytyczny i emancypacyjny, profil ideowy czy sympatie polityczne, z którymi dany tekst literacki bądź tekst napisany z myślą o secnie teatralnej łatwo można połączyć. Dzieło z jakichś powodów „słusznie „, służące – z czyjegoś punktu widzenia – „dobrej sławie „, nie musi być już piękne […]. Z sezonu na sezon zyskują na znaczeniu proza i dramaturgia perswazyjna, teksty, o których mówi się, że są ważne wówczas, kiedy pozwalają się umieścić w szeroko rozumianym polu pedagogiki społecznej. Zarazem nie chciałbym lekceważyć potrzeb i wyobrażeń tych komentatorów i opiniodawców, którzy nie wierzą w zdolność literatury do samodzielnego istnienia, a więc domagają się od powieści, nowel i dramatów, by te coś z nami robiły. Może nie od razu zmieniały świadomość zbiorową, ale kształtowały rozmaite wyczulenia, zachęcały do zmiany myślenia o sobie i świecie.   źródło opisu: Fragment książki (zamieszczony na stronie wydawc…(?) źródło okładki: http://wydawnictwo.us.edu.pl/node/1646