David Irving – Wojna Göringa

Marszałek Rzeszy Hermann Göring, as myśliwski w I wojnie światowej, ostatni dowódca słynnej eskadry „Czerwonego Barona”, uczestnik prawicowego puczu monachijskiego w 1923 r. Po dojściu nazistów do władzy w 1933 roku błyskawicznie stał się „osobą nr Dwa” w Trzeciej Rzeszy. Szybko skumulował w swoim ręku olbrzymią władzę piastując rozliczne stanowiska. Jako naczelny dowódca Luftwaffe zbudował w ciągu kilku lat potężną flotę powietrzną oraz przemysł lotniczy. Póżniej zaniedbał własne dzieło i nie umiał obronić Niemiec od ciosów alianckich bombardowań lotniczych. Tryskający energią, inteligentny, obyty światowiec i koneser sztuki przemienił się w zniewieściałego, infantylnego sybarytę, nieradzącego sobie z zamiłowaniem do zbytku i nałogiem morfinizmu. Fizyczny i intelektualny kryzys przełamał w sobie dopiero po uwięzieniu i podczas procesu w Norymberdze. Należał do twórców imperium zła, powołał do życia Gestapo i system permanentnej inwigilacji społeczeństwa, z drugiej zaś strony starał się ze wszystkich sił powstrzymać wybuch wojny w Europie. Jako zapalony myśliwy wprowadził w Niemczech pierwsze nowoczesne prawo łowieckie oraz humanitarne ustawodawstwo chroniące przyrodę. Do końca III Rzeszy cieszył się olbrzymią popularnością wśród większości Niemców, którzy wybaczali mu liczne słabostki.

„Blady jak ściana Göring skoczył na równe nogi. „Do schronu!” – krzyknął, podtrzymując na potężnym brzuchu opadające spodnie jedwabnej piżamy. Jednak oficer SS, mierząc z pistoletu, nakazał mu pozostać na miejscu.
Gdy zbliżała się druga fala bombowców, strażnicy nie wytrzymali nerwowo. Wpakowali Göringa oraz jego rodzinę do ponurych i przejmująco wilgotnych tuneli, wykutych w wapiennej skale pod fundamentami willi, popychając brutalnie gromadkę więźniów, która biegła na łeb na szyję, przewracając się i potykając, po 288 stopniach prowadzących do podziemnego labiryntu. Pogasły lampy, drżała ziemia, dygotał również Marszałek Rzeszy. To, że nieprzyjacielskie samoloty mogły zapuścić się bezkarnie nad południowe Niemcy, stanowiło iście symboliczny dowód bezsilności dowodzonej przezeń Luftwaffe.
Gdy radzieckie działa zasypały lawiną pocisków przeciwpancernych i burzących znajdujący się ponad bunkrem gmach Kancelarii Rzeszy, Hitler wciąż jeszcze miał nadzieję, że jego „wierny Heinrich”, Himmler, nadejdzie z odsieczą Berlinowi. Tymczasem Bormann pławił się w słodkiej zemście. „Göring wypieprzony z partii!” – zapisał tę tchnącą złośliwą ironią notatkę w swoim dzienniku pod datą 25 kwietnia. Kiedy zaś generał Hans Krebs, ostatni szef Sztabu Generalnego, zawiadomił przez radiotelefon Keitla, że Führer pozbawił Marszałka Rzeszy wszystkich stanowisk, Bormann rzucił się do aparatu. „Również stanowiska Pierwszego Łowczego i Leśniczego Rzeszy!” – ryknął.”   źródło opisu: Wingert 2011 /okładka ksiażki źródło okładki: http://tropy-historii.pl/index.php