Dawid Kornaga – Gangrena

„Gangrena” to jedna z najbardziej drastycznych powieści ostatnich lat nie tylko w polskiej literaturze, do bólu realistyczna, sakralna i… diaboliczna. Obsceniczny język, wyrafinowana metaforyka, brak poprawności politycznej, co więcej, namiętny atak na nią, apologia zła, a zarazem jego drapieżna krytyka.

Adam jest przerażająco samotny. Mieszka z Babcią i trzema Kotami. Życie wydaje mu się nudne i beznadziejne. Obsesyjne czeka na zmianę, jakiś Znak, łaskę Boga. Narkotyki, alkohol, miłość i seks w konwencjonalnym wydaniu nie przynoszą mu ukojenia. Przypadkowa spowiedź uzmysławia Adamowi nikłość egzystencji. Odtąd pragnie świata „teraz i zaraz”, odtąd jest sobą w sposób wykraczający poza przyjęte normy, poza prawo. Poprzez kłamstwa, prowokacje, brutalne gwałty Adam zaczyna nowe życie…
Dawid Kornaga (ur. 1975). Pochodzi z Lubaczowa, od wielu lat mieszka w Warszawie. Absolwent Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW. Debiutował wielowątkową powieścią Poszukiwacze opowieści (2003). Podatny na depresje, alergie i wahania ciśnienia. Zafascynowany starożytną Grecją i Rzymem.
Kornaga skonstruował opowieść, która oburzy wszystkich. Najpierw językowych purystów, ale przecież nie da się o tak skondensowanej nienawiści do świata i takich potwornych czynach pisać językiem układnym, poprawnym pod względem obyczajowym – tu musiał być użyty język brutalny, wściekły i wulgarny. Potem oburzą się feministki, omdleją zwolennicy politycznej poprawności i miłośnicy zwierząt, zagotuje się w tych, którzy uważają, że literatura służy opowiadaniu miłych historii i tworzeniu wzorców godnych naśladowania. Kornaga postąpił dokładnie odwrotnie do ich oczekiwań – napisał powieść o skrajnie negatywnej postaci, ale też spróbował wejść w jej psychikę i pokazać, skąd się wziął ten potwór. I zrobił to z wielkim talentem, któremu zawdzięcza, że nikt nie przejdzie obok tego utworu obojętnie – Leszek Bugajski.