Denise Mina – Ostatnie tchnienie

„Ostatnie tchnienie” to trzecia z zapowiedzianych pięciu części cyklu o Paddy Meehan. W „Polu krwi”, którego akcja dzieje się w 1981 roku, poznajemy ją jako osiemnastoletnią, początkującą dziennikarkę. W „Martwej godzinie”, w 1984, jest już etatową reporterką. Akcja „Ostatniego tchnienia” rozgrywa się w 1990 roku, gdy główna bohaterka, jako ceniona felietonistka, posiada własną kolumnę i jest… samotną matką. Odnalezione zostaje ciało byłego chłopaka Paddy, korespondenta wojennego Terry’ego Hewitta, uprowadzonego w środku nocy, rozebranego do naga i zabitego strzałem w tył głowy. Jedyną spadkobierczynią jego domku na wsi i wszystkich znajdujących się tam dokumentów okazuje się właśnie Paddy. Niedługo później odkryte zostaje drugie ciało – współpracującego z Terrym fotografa. Policja podejrzewa atak terrorystyczny. Splądrowane mieszkanie i wizyta tajemniczego nieznajomego utwierdzają Paddy w przekonaniu, że ona i jej pięcioletni syn znajdują się w wielkim niebezpieczeństwie. Wiedząc, że nie pozostaje jej nic innego, jak rozwikłać zagadkę, zostawia chłopca pod opieką jego ojca, a sama wyrusza na poszukiwanie prawdy.

„Kolejna świetna książka Miny, która stworzyła Paddy Meehan, bohaterkę wzruszającą i sympatyczną”.
„The Sunday Telegraph”

„Paddy Meehan jest najmniej prawdopodobnym i najbardziej realistycznym detektywem współczesnej prozy kryminalnej…”
„The Wall Street Journal”

Z recenzji „Martwej godziny”:

„Denise Mina pokazuje nam Glasgow z czasów wielkich reform Margaret Thatcher i nie jest to obraz optymistyczny. Bieda, brud, narkomania i wszechobecna korupcja. Na takim tle rozgrywa się pasjonująca historia kryminalna z wyrazistymi postaciami i świetnymi dialogami”.
BiblioNETka

„Brzydka ona, brzydki on, a taka piękna książka. Tak najkrócej, parafrazując słowa piosenki napisanej przez Jana Wołka, można zrecenzować powieść »Martwa godzina«. Bohaterowie nie są ani piękni, ani mądrzy, ani nawet sympatyczni. Są za to boleśnie prawdziwi, a książkę, którą można zakwalifikować jako kryminał, czyta się jak dobry reportaż”.
Dariusz Materek, „Salon Kulturalny”   źródło opisu: [W.A.B., 2010]