Desanka Maksimovic – Poezje

Literatura serbska dwudziestego wieku może się poszczycić dwiema
wielkimi damami obdarzonymi urodą, talentem, szykiem ielegancją.
Pierwsza z nich to Izidora Sekulić (1877-1958), eseistka, prozaiczka,
wybitny krytyk literacki… Druga, Desanka Maksimović (1898-1993),
poetka, co w swoim dorobku ma ponad 50 tomików wierszy, kobieta władcza,
uwielbiająca życie w poklasku, w świetle reflektorów, świetnie się czuła
na salonach zarówno w Jugosławii królewskiej, jak i titowskiej, gdy się
już skończył okres socrealizmu… Poezja Desanki Maksimović, zaledwie
pięć lat młodszej od Miloša Crnjanskiego, nie miała w sobie nic z
ekspresjonistycznego buntu. Na ogół stonowana, pogodna, z lek­ką nutką
melancholii, opisująca z wielką wrażliwością świat naszej codzienności
wśród świtów, i zmierzchów, dni słonecznych i deszczowych, a także
nastroje, którym się poddaje i ulega bohaterka liryczna, od początku
spotkała się z życzliwym przyjęciem ze strony krytyki i z ufnym odbiorem
czytelniczym, gdyż ujmowała swoją szczerością i wnikliwością, łagodnym,
wyrozumiałym stosunkiem do ludzi, łaskawością dla zwierząt, wrażliwością
na przyrodę i mądrym, zdystansowanym oglądem tego, co niesie ze sobą i
serwuje życie.

Z
posłowia

Grzegorza Łatuszyńskiego
  źródło opisu: Matras źródło okładki: Matras