Dorota Samborska-Kukuć – "Lalka" Bolesława Prusa – pamięć tragedii greckiej. Z problemów intertekstualności

Lalka budzi „skojarzenia z dramatem, a dokładniej z tragedią grecką. Naśladowanie jest dyskretne i w pierwszym czytaniu dość trudno rozpoznawalne. Także dlatego, iż mamy tu do czynienia z nowatorskimi transgresjami, częściowymi kongruencjami, a nie niewolniczą szablonowością, która wymagałaby tylko przekształceń literalnych.”

Cechy tragedii greckiej ujawniają się w Prusowskim arcydziele m.in. w konstrukcji bohatera o takim doborze cech, jakimi zalecali się herosi antyczni, w płaszczyźnie fabuły i akcji, w której wyraźnie i rytmicznie objawiają się jej zasadnicze „momenty” – perypetia i rozpoznanie. Zabieg podwójnej narracji pozwolił Prusowi zachować uwspółcześniony schemat budowy tragedii – podział na epizody i partie chóru („stasimony” Rzeckiego). Naśladowaniu podlega także styl Lalki – silnie udramatyzowany i zindywidualizowany. Koncepcja Prusa to nowatorski i mistrzowski w wykonaniu sposób nadania dziełu uniwersalnej perspektywy.   źródło opisu: Primum Verbum, 2011 i cytat z książki źródło okładki: http://primumverbum.istore.pl