Drabkin Artem – Podwójny żołd potrójna śmierć

„Podwójny żołd – potrójna śmierć” – to wspomnienia dziesięciu radzieckich żołnierzy walczących w jednostkach artylerii przeciwpancernej. Nie ma w nich nic z patosu wojennych opowieści czy filmów, które jeden z bohaterów nazywa „fantasmagorią”. Autorzy tych wspomnień poszli na wojnę zaraz po maturze albo po pierwszym roku studiów, zaledwie osiemnasto-dwudziestoletni. „Podwójny żołd”, jaki otrzymywali, był zapłatą za to, że „śmierć była wszędzie i deptała im po piętach”. Z pola walki nie można było uciec – za porzucone działo groziło rozstrzelanie. Nazywano ich straceńcami, a jednostki ppanc. – „Żegnaj ojczyzno” albo „Lufa długa-życie krótkie”. Prostym nieraz chropowatym językiem opowiadają o okrutnych walkach pod Moskwą, o Leningrad, Stalingrad. Na łuku kurskim- „w godzinę chwały artylerii przeciwpancernej” – i podczas forsowania Dniepru. Na Litwie, Białorusi, Węgrzech, w Rumunii i Czechosłowacji. I w Polsce – o Przemyśl, Sandomierz, Warszawę, Mławę, Bydgoszcz, Pasłęk, Elbląg. O krwawych walkach na Wale Pomorskim i o szturmie Berlina.