Emil Cioran – Księga złudzeń

„(…) Jakże mógłbym opisać słowami, w jaki sposób rozwijają się melodie, w jaki sposób drży moje ciało, rezonujące z powszechną wibracją, dokonujące fascynujących sinusoidalnych ewolucji, których eteryczna nierzeczywistość mnie porywa. W chwilach wewnętrznego umuzycznienia traciłem poczucie ciążącej materialności, ubywało mi mineralnej substancji, tej skamieliny wiążącej mnie z nieuchronnym, kosmicznym przeznaczeniem, wzbijałem w przestrzeń, łudzony mirażami, niepomny ich zwodniczości, obojętny na ich nierzeczywistość. Nikt, kto nie potrafi cieszyć się tą zatratą rzeczywistości, kto nie kocha marzeń sennych bardziej niż naoczności, nie pojmie nieodpartego czaru melodii wewnętrznych, nie dozna uniesienia i rozkoszy. Stan muzyczny nie jest złudzeniem, gdyż żadne złudzenie nie może osiągnąć takiego stopnia pewności ani wywołać tak organicznego doświadczenia absolutu, nieporównywalnego z niczym przeżycia, mającego znaczenie samo w sobie i tak wyrazistego w swej istocie. (…)”