Erich Neumann – Wielka Matka. Fenomenologia kobiecości. Kształtowanie nieświadomości

Pojęcie „Wielkiej Matki” jako częściowego aspektu „Wielkiej Kobiecości” to dość późna abstrakcja, która pojawiła się w chwili, gdy już istniała rozwinięta świadomość spekulatywna. Określenie Wielkiej Kobiecości mianem „Magna Mater” pojawiło się zatem względnie późno w historii ludzkości, ale sam kult tej postaci i tworzenie jej przedstawień plastycznych wyprzedzają pojawienie się tego terminu o dziesiątki tysięcy lat. Nawet w wypadku owego względnie późnego terminu wyraźnie widzimy, że zestawienie słów „Matka” i „Wielka” nie polega na zestawieniu pojęć, lecz zabarwionych emocjonalnie symboli. „Matka” wskazuje nie tylko na stosunek pochodzenia, lecz także na sytuacje psychiczną „ja”; w identyczny sposób słowo „Wielka” wskazuje na symboliczną wyższość charakteryzującą postać archetypową w porównaniu ze wszystkim, co ludzkie, a nawet, co stworzone. Zanim w obrębie ludzkości różne zjawiska złożą się, tworząc ludzką postać Wielkiej Matki, możemy spotkać całą pełnię spontanicznie wynurzających się symboli należących do jej jeszcze nieuformowanego, bezkształtnego obrazu. Symbole te – zasadniczo symbole naturalne zaczerpnięte z wszystkich dziedzin natury – w jakiejś mierze sygnowane są obrazem Wielkiego Macierzyństwa, które w nich żyje i utożsamia się z nimi, niezależnie od tego, czy mamy do czynienia z kamieniem, drzewem, stawem, owocem czy zwierzęciem. Symbole te z wolna zostają powiązane z postacią Wielkiej Matki, występując jako jej atrybuty, tworząc krąg symboli otaczających postać archetypową i pojawiających się w obrzędzie i micie.
Podejmując próbę przedstawienia struktury archetypu „Wielkiej Matki” czy „Wielkiej Kobiecości” na podstawie dużego zbioru ilustracji, będziemy musieli szeroko zakreślić zakres naszych refleksji. Albowiem jedynie amplifikacja, metoda porównawczej psychologii morfologicznej, przywołująca w trakcie interpretacji analogie zaczerpnięte z najróżniejszych dziedzin historii religii, archeologii, prehistorii, etnologii itd., może być w stanie przeniknąć do zrozumienia archetypów i konkretnych symboli. Ale właściwym przedmiotem naszych dociekań jest symboliczna autoprezentacja archetypu, która – posuwając się przez medium człowieka – zwraca się do nas za pośrednictwem form plastycznych tworzonych na poły świadomie, na poły nieświadomie.   źródło opisu: Wydawnictwo KR, Warszawa 2008 źródło okładki: http://www.poczytaj.pl/okl/109000/109169.jpg