Erich von Däniken – Dziedzictwo Kukulcana

– Stąd mamy tyko pięćdziesiąt stopni do najwyższej platformy – szepnął Yum. Dwaj kapłani są na górze dniem i nocą.
– Wejdziemy tam godnie i zaśpiewamy „Pieśń przemienienia”. Znam wszystkich kapłanów po imieniu i przemówię do nich, gdyby się przestraszyli. Z bijącym sercem wspinali się po omacku stopień za stopniem. Schody były wąskie i strome. Yum, który szedł pierwszy, musiał kilka razy odpoczywać. Mimo to liczył na głos stopnie. Przy czterdziestym ujrzeli w górze słaby poblask. Yum znów odsapnął, a potem, idąc ciężkim krokiem po ostatnich dwunastu stopniach ku światłu, zaczął śpiewać „Pieśń przemienienia”. Kiedy chłopcy dotarli na najwyższą platformę, zatoczyli się na jakąś zupełnie obcą postać. Nieznajomy miał na sobie połyskującą jasnoniebieską szatę, a u dołu ciała obejmujące każdą nogę osobno niebieskie odzienie, jakiego Xixli i Yum nigdy nie widzieli. Na piersi wisiały mu dwie skrzyneczki z wielkimi, lśniącymi oczami w środku.
– Kukulcan! – wyrzucił z siebie Yum i padł na twarz u stóp obcego. Xixli zauważył jeszcze blade światło wieczora, jakie przed kilkoma jednostkami czasu panowało po zachodzie słońca, i również padła na ziemię.   źródło opisu: fragment z okładki źródło okładki: www.parkliteracki.pl