Eugeniusz Mironowicz – Wojna wszystkich ze wszystkimi. Białoruś 1941-1944

Białoruś podczas okupacji niemieckiej w latach 1941-1944 stała się polem
trzyletniej konfrontacji kilku racji państwowych i narodowych. Wszystkie
walczące strony na miarę swoich możliwości zmuszały miejscową ludność do
posłuszeństwa za pomocą terroru i przemocy. Grabież mienia należącego do
mieszkańców stała się zjawiskiem powszechnym. Najwięcej ofiar przyniosło
starcie dwóch totalitaryzmów – komunistycznego i faszystowskiego, z
których każdy miał zwolenników wśród miejscowej ludności. Setki tysięcy
ludzi było powiązanych z niemieckim systemem władzy okupacyjnej lub
podziemiem sowieckim. Na froncie wojny domowej na Białorusi ginęło
znacznie więcej ludzi niż podczas trwającej tu zbrojnej konfrontacji
niemiecko-sowieckiej. Konfliktowi sowiecko-niemieckiemu towarzyszyły
sprzeczności interesów polityków reprezentujących narodowe racje stanu –
białoruskie, polskie, ukraińskie, rosyjskie, których konsekwencją były
tysiące kolejnych ofiar. Okupacja i walka o przetrwanie wyzwoliły wśród
zwykłych ludzi najprymitywniejsze instynkty. Tysiące młodych ludzi
otrzymało z rąk hitlerowców ogromną władzę, którą często wykorzystywali
przeciwko swoim rodakom i sąsiadom. Ci, którzy trafili do partyzantów,
mieli wręcz polityczny i moralny nakaz ich fizycznej likwidacji. Lasy
zaroiły się od różnych grup zbrojnych, których charakteru nie sposób
określić. Znikła granica między bandytyzmem i działalnością z pobudek
politycznych. Największe ofiary wojny ponosili ci, którzy chcieli
jedynie przetrwać koszmar kolejnej okupacji.
  źródło opisu: Matras źródło okładki: Matras