Ewa Lipska – Żywa śmierć

Na to opowiadanie składają się autentyczne notatki pacjenta Z., który od wielu lat przebywa w szpitalach, obecnie w szpitalu dla umysłowo chorych. Jak twierdzi pacjent Z., „szpital to niewielkie państwo, które co kilka lat wybiera swoją władzę (umysłową). Wybory konsultowane są z ordynatorem szpitala oraz z doradcami z zewnątrz”.

Moja praca ogranicza się jedynie do uporządkowania notatek pacjenta Z. Ich Autor nie zgodził się na ujawnienie nazwiska, twierdząc, że jest jedynie symbolem, na który przypada między innymi pewna ilość tlenu, azotu, dwutlenku węgla; pewna ilość powierzchni, około 12m2 pokoju, w którym najczęściej przebywa, i pięć słoneczników, które zasadził w ogrodzie szpitalnym w ramach zajęć terapeutycznych. I tym symbolem pragnie pozostać do końca. Ale nie życia, albowiem, jak twierdzi, „życie nie kończy się nigdy – życie kończy się zawsze”.   źródło opisu: Od Autorki źródło okładki: Zdjęcie autorskie