Ewa Węcławowicz-Gyurkovich – Architektura najnowsza w historycznym środowisku miast europejskich

„Miasta europejskie w procesie historycznego rozwoju wykształciły charakterystyczny język form kształtujących strukturę przestrzenną miejskiej tkanki. Place, ulice, skwery i parki – przestrzenie publiczne czytelnie zdefiniowane przez architekturę, nawarstwiającą się przez wieki, pochodzącą z różnych, nieraz odległych epok, tworzoną w ramach odmiennych stylistycznie tendencji artystycznych, stanowią spójną strukturę, ujętą w porządkujące ramy miejskiej regulacji. Bogactwo form i detali stanowi o malowniczości historycznych zespołów urbanistycznych. Różnorodność warunków, wynikających z usytuowania, konfiguracji terenu, a także wpływu lokalnej kultury zamieszkujących miast społeczności, historycznych wydarzeń i gospodarczych sukcesów oraz niepowodzeń, sprawia, że każe z miast ma niepowtarzalną atmosferę i odmienną tożsamość – wartości, które powinny być chronione. Struktura urbanistyczna miast jest najtrwalsza i w mniejszym stopniu ulega przekształceniom niż wypełniająca ją miejska tkanka. Historia weryfikuje dzieła architektury – często decyduje trwałość techniczna i użytkowa budynków, ich walory artystyczne i znaczenie dla lokalnych społeczności, a także kataklizmy naturalne, wojny i współcześnie również terroryzm. Obiekty, które przetrwały, stanowią wartościową autentyczną substancję, którą z pewnością należy zachować i chronić. Jednak ubytki w ich strukturze, a także ubytki w otaczającej je miejskiej tkance wymagają różnorodnych współczesnych interwencji, nie tylko z uwagi na wymogi doktryn konserwatorskich, lecz także ze względu na zmieniające się potrzeby współczesnych społeczności”   źródło opisu: Wprowadzenie źródło okładki: zdjęcie własne