Gargiliusz – Lekarstwa z warzyw i owoców

Każdy urodzony poza Wiecznym Miastem rzymski obywatel miał dwie ojczyzny, małą (patria minor) i wielką (patria maior): rodzinne strony oraz Rzym, łączący w obrębie imperium wszystkie małe ojczyzny w jedno potężne państwo. Afrykańczyk Kwintus Gargiliusz Marcjalis (ok. 200–260 n.e.) poświęcił życie obu, służąc cesarstwu oraz ojczystej Auzji (dziś: Sour-el Ghozlane w Algierii). Był synem weterana, ekwitą, szanowanym przez rodaków dekurionem i żołnierzem. Służbę wojskową rozpoczął w Brytanii, przy Murze Hadriana, w randze prefekta, następnie pełnił obowiązki trybuna. W późniejszych latach osiadł w ojczystych stronach, poświęcając się działalności municypalnej i prowadzeniu gospodarstwa. Po wybuchu krwawego antyrzymskiego powstania koczowniczych plemion (253 r.) powrócił do służby. Zasłynął jako utalentowany, dzielny i oddany żołnierzom dowódca; zginął z rąk berberskich powstańców.

Wolny od obowiązków czas Gargiliusz dzielił między bibliotekę, ogród i spotkania z przyjaciółmi, wśród których wielu było – tak jak on sam – doświadczonymi rolnikami i amatorami ziołolecznictwa. Obserwował przyrodę, pracował w sadzie i ogrodzie warzywnym, a z zebranych plonów własnoręcznie przyrządzał leki, którymi skutecznie kurował domowników. W swoim dziełku udziela wskazówek dotyczących profilaktyki oraz leczenia wielu różnorodnych schorzeń wszystkich części ludzkiego ciała, rozmaitych urazów i dolegliwości. Proponuje skuteczne remedia, lekarstwa stosowane od dawna lub mikstury, które sam wypróbował, na niezliczone człowiecze utrapienia; niemałą wagę przywiązuje do leczenia dietą.

W traktacie oddawanym do rąk Czytelnika dochodzą do głosu Gargiliuszowa miłość do literatury, fascynacja światem ogrodów i oddanie ideałom służby, które kazało mu wciąż wyruszać do walki z groźnym i okrutnym przeciwnikiem człowieka – chorobą. Lekarstwa z warzyw i owoców, chętnie czytane i wysoko cenione przez późnoantycznych i arabskich uczonych, ukazują się po polsku po raz pierwszy; obecny przekład jest dopiero drugim (po francuskim) tłumaczeniem tego pisma na język nowożytny.   źródło opisu: http://www.biblioteka.antyczna.uni.wroc.pl/produkt…(?) źródło okładki: http://www.biblioteka.antyczna.uni.wroc.pl/produkt…»