Gérard de Nerval – Córki ognia

Córki ognia prezentują w dwu planach prozę jednego z najbardziej oryginalnych poetów francuskiego romantyzmu, poetę także w tej prozie: plan pierwszy to Sylwia, Pandora, Aurelia – właściwie Córki ognia ; plan drugi to Bajki i facecje. Córki ognia pisze wizjoner-liryk; Bajki i facecje wizjoner-humorysta; jedne i drugie, przy całym osadzeniu w realiach, są na skraju realności, ponad którą wybiegają doznania czy raczej olśnienia metafizyczne w przypadku Córek ognia ; poza którą mieszka absurd i groteska w przypadku Bajek i facecji. Niezwykłość wszystkich w nikłym tylko stopniu dostrzegała epoka romantyczna; trzeba było symbolizmu, a zwłaszcza surrealizmu, aby doceniono, jak bardzo Nerval jest odkrywczy i w tym, co wyraża, i w formach, jakie dla swoich treści i sensów znajduje, łącząc, by użyć wysokiej formuły, „śpiew poety i śmiech poety i święte szaleństwo”.
Zgłoś błąd w opisie   źródło opisu: ww.merlin.pl