Gilles Néret – Salvador Dali

„Każdego ranka, gdy się budzę – pisał twórca miękkich zegarów i płonących żyraf – ogarnia mnie nieopisana radość, że jestem Salvadorem Dali…” Katalończyk Dali, który uzależniony był od sławy i złota, dużo malował i dużo mówił. Ulubionym tematem rozmowy było, jak zostać geniuszem. Recepta: „Och, Salvadorze, prawda jest taka, że jeśli zachowujesz się jak geniusz, to nim zostaniesz!”
W wieku sześciu lat chciał być kucharką, konsekwentnie obstając przy formie żeńskiej; w wieku siedmiu lat, Napoleonem. „Od tego czasu – mówił później – moje ambicje stale rosły, a wraz z nimi moja megalomania. Teraz chcę być tylko Salvadorem Dali i nie mam większego marzenia”. W tych dziecięcych latach powstał też jego pierwszy obraz. Potem, gdy miał dziesięć lat, odkrył impresjonistów, a w wieku czternastu lat pompiers’ów – dziewiętnastowiecznych malarzy akademickich. W 1927 mając dwadzieścia cztery lata był już Dalim, a jego przyjaciel z dzieciństwa, Frederico Garcia Lorca, zadedykował mu „odę dydaktyczną”…”