Guy N. Smith – Przyczajeni

Historia, którą opowiada tu autor prezentuje się następująco: główny bohater, pisarz Peter Fogg, postanawia przenieść się na kilka miesięcy w jakieś zaciszne miejsce aby ukończyć pisanie nowej powieści. Zabiera więc żonę i syna, załatwia wynajem stojącego tuż obok lasu domku w walijskiej wiosce Horde i wkrótce cieszy się już spokojem nowego miejsca. No, może niezupełnie tak. Bo wynajmując dom, Peter nie zwrócił uwagi na jeden drobiazg: w jego pobliżu znajduje się ołtarz ofiarny druidów i wszystko wskazuje na to, że jest on w ciągłym użyciu. Zresztą dowód na to pojawia się szybko, ponieważ rodzinna maskotka, kotka Snowy, zostaje wkrótce z wprawą rozpłatana właśnie na kamiennym ołtarzu. Krwawa ofiara zostaje przypisana miejscowym chuliganom, bo w obecność w wiosce grupy morderczych druidów nie tak znowu łatwo uwierzyć. Dziwne wydarzenia zaczynają się jednak wkrótce mnożyć, a historie zasłyszane przez bohaterów w miejscowym pubie świadczą albo o panoszących się w wiosce siłach nadnaturalnych albo też o poważnych problemach psychicznych dręczących jej mieszkańców. Kiedy jednak także drugie rodzinne zwierzątko – tym razem wesoły króliczek – ginie na ołtarzu, a niechęć miejscowych wobec rodziny Foggów zaczyna przybierać niepokojące kształty, żona Petera postanawia zabrać syna i wynieść się z Horde. Pisarz zostaje sam w zasypanej śniegiem chatce, upierając się, że musi dokończyć książkę; tymczasem zima rozpętuje się na dobre i wiejski domek zamienia się w więzienie: Peter nie może wyjść zbyt daleko za próg, bo natychmiast zapada się w grząskim śniegu i ledwo uchodzi z życiem; nie ma też mowy o wezwaniu pomocy, ponieważ wszelki kontakt z cywilizacją zostaje zerwany. Pisarz zamyka się więc w chatce i dla uspokojenia skołatanych nerwów odkurza znalezioną strzelbę. Nie wiadomo jednak czy broń palna wystarczy aby obronić się przed białymi postaciami, które zaczynają się pojawiać za oknem.