Hanna Szalińska – Ja Jestem… Poszukiwania

Podeszli do bramy. Stało w niej czterec strażników gotowych w każdej chwili użyć broni. Vionna, nie czekając długo, wyciągnęła przed siebie krzyż i naraz cała czwórka została przyciśnięta do muru jakąś niewidzialną siłą. Teraz byli wolni. Brama stała przed nin otworem. Schowała krzyżyk i co sił w nogac zaczęła biec przed siebie. Biegła tak długo, jak wtedy, gdy uciekała przed złowrogim tłumem jej wioski, tylko tym razem nie towarzyszyła jej burza, lecz stado wilków. Jej bose stopy były poranione o ostre kamienie, nie starczało już jej tchu. Czuła, że zaraz upadnie i rozszarpią ją wilki. Padnie ich ofiarą. Jeszcze chwila i… – Filipie! – Filipie – krzyczała i obejrzała się za siebie.
NIE BYŁO NIKOGO!