Hanoch Levin – Wielka nierządnica z Babilonu i inne sztuki mistyczne

Publikowane w niniejszej antologii teksty powstawały w latach
osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, tworząc panoramę
mitycznych postaci i opowieści przekształcanych przez twórczą wyobraźnię
Levina. Pisarz, poeta i krytyk teatralny Haim Nagid nazywał je dramatami
mitycznymi lub metafizycznymi, natomiast dla izraelskiej znawczyni
teatru i dramatu Nurit Yaari są one spektaklami losu. Badacze
izraelskiego teatru Ahuva Belkin i Gad Kaynar z kolei wpisują twórczość
Levina, obok Nissima Aloniego czy Josefa Bar-Josefa, w nurt dramatów
uniwersalno-egzystencjalistycznych, ponieważ dotykają one kwestii
samotności i lęku. (…)

Mit oraz baśń w zbiorze tekstów nazywanych mitycznymi czy metafizycznymi
stają się dla Levina kolejnym narzędziem, inspirującym tworzywem w
procesie ustanawiania własnej, fikcyjnej rzeczywistości.

Rzeczywistość ta doskonale eksploruje bogactwo antyku, w szczególności
grozę i okrucieństwo mitycznych opowieści oraz komediową dosadność. Mit
splata się z realnością w ostatniej scenie szpitalnej, w której Levin
wraz ze swoimi fikcyjnymi, konającymi bohaterami w sposób karykaturalny,
ale i niezwykle intymny mierzy się ze strachem przed przemijaniem.

Z wstępu Justyny Biernat
  źródło opisu: Matras źródło okładki: Matras