Herbert Marcuse – Człowiek jednowymiarowy

Warto jest sięgnąc dziś po „Człowieka jednowymiarowego” i krytycznie przeczytać to sprzed prawie półwiecza dzieło. Mimo upływu czasu, mimo dewaluacji języka używanegpo dla przeprowadzenia wywodu i sposobu argumentacji, anachronizmu prowadzonej narracji, wiele spostrzeżeń Marcusego jest nadal żywych i staje się, w początkach XXI wieku, przedmiotem intelektualnych dywagacji i rozważań. To ważna dla człowieka post-nowoczesnego książka, ważne są tam podstawowe idee i przesłanie. I po przeczytaniu jej i namyśle nad nią, warto zdobyć się na refleksję jak dalece różni autorzy, myśliciele, ludzie mediów etc. (od Jana Pawła II po Stiglitza, Baumanna, Sena czy choćby mega-gwiazdy rocka: Bono lub Stinga) zajmują się i rozwijają niektóre myśli wyartykułowane w połowie lat 60-tych ub. wieku przez H.Marcusego w tej własnie książce. Dlatego warto jest z nią zapoznać.
Nie pojęte z punktu widzenia współczesnego człowieka i doświadczeń kultury Zachodu i Europy z końca XX wieku jest zatarcie przez Autora zasadniczych różnic między demokracją, a dyktaturą. Marcuse już wówczas negował podstawowe pryncpia konsumpcyjnego, nastawionego tylko na zysk i hedonizm, społeczeństwa. Jego zdaniem sprzężeniem demokracji z owym konsumeryzmem powoduje zawężenie człowieka do jednej, materialnej i doczesnej, tylko sfery. Ponadto Jego zdaniem manipulacje i wyrafinowane techniki współczesnego marketingu są porównywalne (i w efekcie niewiele różniącymi się między sobą „produtami” – i tu i tam owocem tych zabiegów jest bezwolny, „plastyczny”, właśnie jednowymiarowy, człowiek) z ideologicznymi bądź religijnymi naciskami na osobę ludzką w znanych dyktaturach. Różnica tkwi tylko w metodach i sposobie prowadzenia propagandy.   źródło opisu: http://pl.shvoong.com/humanities/philosophy/181455…(?) źródło okładki: tp://www.atticus.pl/index.php?pag=poz&id=3363