Herman Campenhout van – Kamień w rzece

„Ale się namieszało! W środku dnia kładę się do łóżka. Nie mam gorączki, gardło nie boli… Nie czuję się chora, ani trochę. Co ja tu robię? To jakaś paranoja”.

Helen ma szesnaście lat. Jest zakochana w koledze szkolnym Rubenie. Nie lubi szkoły, a zwłaszcza wyjątkowo złośliwej nauczycielki flamandzkiego. A właśnie pani Brouwers poleciła, by Helen napisała za karę wypracowanie na temat „Pożytki z poważnego traktowania nauki”. Gorączka i ból gardła są więc fajną wymówką, by nie iść do szkoły.

Helen nie wie jednak, że już wkrótce usłyszy diagnozę, która zabrzmi jak wyrok śmierci. Nie wie, że czekają ją miesiące samotności w szpitalnej izolatce…

Nie może się spotykać z Rubenem. Pisze więc do niego listy w specjalnym notatniku, który nazywa SKRZYNKĄ POCZTOWĄ.

„Obudziłam się nagle z uczuciem ogromnego strachu. Mam białaczkę, umieram… pomyślałam. Wstrząsały mną zimne dreszcze i znów się rozryczałam. Wydawało mi się, że jestem na przerażającym ogromnym pustkowiu, z którego nie ma ucieczki i nikt nie jest w stanie mnie uratować. Umrę! Ja umrę!”.

W najtrudniejszych chwilach Helen nie jest sama. Są przy niej rodzice i siostra. Jest Ruben – najwspanialszy na świecie chłopak. Zwycięstwo życia nad śmiercią jest po części zasługą ich wszystkich.

[Novus Orbis, 2004]