Honorata Korpikiewicz – Biokomunikacja. Jak zwierzęta porozumiewają się ze światem

Z książki wyłania się obraz zwierząt myślących i mających świadomość. Co więcej, posiadających pewien poziom kultury. Zwierzęta mają własną tradycję – zwyczaje (rytuały godowe, walki), języki (dźwiękowe, elektromagnetyczne, mowę ciała), a wśród nich także różne dialekty (zróżnicowany śpiew ptaków czy orek). Potrafią oszukiwać, przewidywać, mają dobrze rozwiniętą pamięć długotrwałą i epizodyczną, umieją współpracować ze sobą i z człowiekiem. Posługują się narzędziami, budują gniazda i domy (kopce mrówek, termitów, piesków preriowych), organizują grupy oraz społeczności ze ściśle określonymi rolami społecznymi i hierarchią (społeczności mrówek, termitów, watahy wilków). Niektóre obserwacje dowodzą, że odróżniają abstrakcyjne symbole i rozumują logicznie. Potrafią czynić wszystko, co umiał człowiek na wczesnym etapie rozwoju, nie posiadający jeszcze technicznego zaplecza, np. człowiek jaskiniowy. Dlaczego więc przez tyle lat odmawiano im posiadania świadomości, zdolności przeżywania uczuć i myślenia? Dlaczego zwierzęta, których mózg jest zbudowany podobnie jak ludzki, z takich samych neuronów i synaps, miałyby reagować na otaczający świat zupełnie inaczej niż ludzie? Twierdzenie takie było bezpodstawne i wręcz nienaukowe. Zaowocowało jednakże przedmiotowym ich traktowaniem, wykorzystywaniem ponad siły, a nawet okrucieństwem wobec nich człowieka, który siebie nazwał „rozumnym”. jednak posiadanie przez Homo sapiens świadomości i zdolności do myślenia jest zgodne z zasadą ewolucyjnej ciągłości: odziedziczyliśmy nasz umysł po zwierzęcych przodkach, rozwijając i sublimując go w ciągu milionów lat. Są to nasi „bracia mniejsi”, z którymi ewoluowaliśmy i z którymi przyszło nam żyć w tym samym zakątku Kosmosu, na tej samej planecie i pod tym samym Słońcem.   źródło opisu: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2011 źródło okładki: http://www.press.amu.edu.pl/biologiazoologia/item/…»