Ireneusz Ihnatowicz – Nauki pomocnicze historii XIX i XX wieku

Zdawać się początkowo mogło, że w miarę tego, jak badania historyczne obejmować będą coraz późniejsze dziesięciolecia i dojdą w ten sposób do wieku XIX i XX, również mający długą tradycję, stale doskonalony i wysoce ceniony warsztat historyka mediewisty będzie ulegać podobnej rozbudowie. Wedle tych wyobrażeń historyk zajmujący się epoką nowszą, w tym także dziejami ostatnich dwóch stuleci, powinien być wyposażony w znane od dawna, teraz jedynie „przedłużone o epokę” umiejętności, pozwalające mu poprawnie odczytać tekst źródła, „odróżnić prawdziwe od fałszywego”, prawidłowo przeliczyć datę tekstu na współczesną rachubę czasu i wykonać inne, podobnie rutynowe czynności, które zagwarantują poprawny wynik pracy. Miejsca dla bardziej szlachetnych operacji, właściwych historii epok wcześniejszych, tu nie dostrzegano. Niektórzy zwracali jednak uwagę i na to, że historyk czasów nowszych napotyka w swych badaniach także przeszkody nie znane historykowi średniowiecza, a wynikające z pojawienia się nowych rodzajów źródeł, wobec których trudno się wesprzeć na dotychczasowych naukach pomocniczych.