Iwona Kolasińska-Pasterczyk – Piekła Luisa Bunuela. Wokół problematyki sacrum i profanum

Poczynając od obrazu gałki oka kobiety przeciętej ostrzem brzytwy mężczyzny w Psie andaluzyjskim, centralne miejsce w przypowieściach Buńuela zajmuje metafora „ślepoty” służąca rozwinięciu idei „przejrzenia na oczy”… Jej zwieńczenie stanowi magiczna scena ze ślepcami „doświadczającymi” cudu Chrystusa w finale Mlecznej drogi, nawiązująca do paraboli o ślepych przewodnikach ślepych Pietera Bruegela Starszego. Czy ślepcy Buńuela dostrzegli światło czy pozostali w ciemności? Sposób, w jaki reżyser „rozstrzygnął” tę kwestię w filmie, oddaje istotę twórczości Buńuela – dzieła z Tajemnicą, sztuki zawsze pozostawiającej margines na to, co nie-pojęte. Stanowi też kwintesencję stosunku reżysera do zagadnień fundamentalnych – wiary i ateizmu. Buńuel, dla którego akt twórczy zawsze miał sens aktu etycznego, perfekcyjnie balansował na cienkiej granicy dzielącej sfery sacrum i profanum, i czynił to w sobie jedynie właściwy sposób, niczym „mistrz na krawędzi”. To właśnie o takim mistrzu jest ta książka.   źródło opisu: Rabid, 2007 źródło okładki: http://www.rabid.pl/baza/ikpiekla/1b.jpg