Jacques Lacan – Funkcja i pole mówienia w psychoanalizie. Referat wygłoszony na kongresie rzymskim 26-27 września 1953 w Istituto di psicologia della università di Roma

Tak wielkie jest przerażenie, które ogarnia człowieka odkrywającego postać własnej mocy, że odwraca się od niej w swoim działaniu, gdy to działanie ukazuje mu ją nagą. Tak jest w wypadku psychoanalizy. Odkrycie – prometejskie – Freuda było takim działaniem.
Można prześledzić, jak w miarę ostatnich lat rośnie niechęć do zajmowania się funkcjami mówienia i polem mowy. Tłumaczy ona zmiany „celu i techniki”, do których przyznaje się ruch psychoanalityczny, a których związek ze zmniejszaniem się skuteczności terapeutycznej jest jednak niejednoznaczny. Kariera oporu obiektu w teorii i technice sama musi być podporządkowana dialektyce analizy, która musi w nim rozpoznać alibi podmiotu.
Aby dotrzeć do przyczyn tej degradacji dyskursu psychoanalitycznego, zasadne jest stosowanie metody psychoanalitycznej do zbiorowości podtrzymującej ten dyskurs.
Twierdzimy, że nie sposób zrozumieć ani poprawnie zastosować techniki, jeśli nie zostaną rozpoznane pojęcia, na których się ona opiera. Naszym zadaniem będzie udowodnić, że pojęcia te zyskują pełny sens jedynie wtedy, gdy odnajdziemy kierunek w polu mowy i podporządkujemy się funkcji mówienia.   źródło opisu: Wydawnictwo KR, 1996 źródło okładki: zdjęcie autorskie