Jamie O’Neill – Dwaj w morzu pływacy

„Melodia była jakaś odległa i nie do pochwycenia – jakby nie z dźwięków, lecz samego na nie oczekiwania, jakby z innego świata, którego harmonię, jak wierzył, kiedyś w końcu pojmie…”.

Bo to, co spotkało Jima, było początkowo nie do pojęcia. Doyler był kiedyś jego kumplem, potem wyjechał na długo i teraz powraca z głową nabitą rewolucyjnymi ideałami i… językiem skłonnym do różnych bluźnierstw.

A jest rok 1915 i w Dublinie wrze – Irlandia nie chce brytyjskich rządów. I dokładnie za rok na Wielkanoc pamiętnego 1916. wybuchnie powstanie. Choć dla obu chłopców ta data miała znaczyć co innego: Jim, dzięki Doylerowi, nauczy się pływać i razem dotrą wpław do skalistej wysepki Muglins, by zatknąć na niej zieloną flagę na znak przynależności tego miejsca do Irlandii i do nich samych. To pływanie, zwykle nago, budzi w nich coś, wobec czego nie zostaną już obojętni…

Zwłaszcza że na drodze obu staje Anthony MacMarrough – potomek znamienitego rodu, jeszcze niedawno więziony za moralną obrazę dla świata, niecne praktyki – oddany dziełu i życiu Oskara Wilde’a.

„…jedna miłość może jaśnieć takim światłem, iż zdoła przywieść do domu wszystkie inne. Czy nie na tym właśnie polegała Wielkanoc?”.

Jamie O’Neill pisał tę historię przez dziesięć lat. I nosi ona znamiona powieści doskonałej: wielość wątków, mistrzostwo słowa, a nade wszystko niezwykła wrażliwość w kreowaniu postaci – kontrowersyjnych przecież.   źródło opisu: Wydawca źródło okładki: Wydawca