Jan Widacki – Zabójca z motywów seksualnych : studium przypadku

Studium przypadku nieodłącznie kojarzy się z metodą kazuistyczną, która do końca XIX wieku była podstawową metodą badawczą w medycynie sądowej czy psychiatrii sądowej.
Z tych dwóch dyscyplin wywodzi się cały nurt kryminologii, szukający przyczyn przestępstwa w jednostce i niemała część kryminalistyki. Przez ostatnie 100 lat istotnie zmienił się paradygmat tych nauk. Swe twierdzenia opierały one coraz częściej na wynikach eksperymentów i badaniach zbiorowości przypadków, w których z powodzeniem, w dużej mierze dzięki zastosowaniu statystyki udawało się ustalać pewne prawidłowości, zależności czy związki przyczynowe (Jaegermann, Widacki 1986).
Obok wspomnianych tu nowych metod, nadal jest stosowana metoda kazui-styczna, w formie studium przypadku. Jest ona także wykorzystywana w kryminologii (Tyszkiewicz 1986). Zmieniła się jednak jej rola. Za jej pomocą nie ustala się już prawidłowości, ale przeciwnie, ukazuje przypadki nietypowe, wyłamujące się regułom ustalonym w badaniach zbiorów przypadków. Tym samym pokazuje się granice stosowalności tych reguł. Jeśli zaś stosuje sieją do badania typowego przypadku, to po to, by poddać go bardziej gruntownej analizie i ukazać go pełniej.
Metoda kazuistyczna, opierająca się na studium przypadku pozwala testować teorie wyprowadzone z badań zbiorów podobnych przypadków. Takie założenie przyświeca tej pracy. Kazus Joachima Knychały do takiego celu nadaje się znakomicie z kilku powodów.