Janina Kamionka-Straszakowa – Zbłąkany wędrowiec. Z dziejów romantycznej topiki

Podróż, pielgrzymka, wędrówka były niezbywalnym przeznaczeniem i losem romantycznego bohatera. Podróżowanie jest w ogóle rzeczą konieczną, rzeczą ludzką: stanowi jeden z podstawowych, elementarnych składników ludzkiego doświadczenia. Pierwszymi wędrowcami byli pierwsi rodzice – Adam i Ewa wygnani z raju. Ten pradawny mit kulturowy był stale bijącym źródłem inspiracji w myśli i kulturze europejskiej, prototypem losu wielu późniejszych wędrowców i pielgrzymów. Poczynając od motywu wygnania z raju i od biblijnych postaci archetypicznych (Adama, Noego, Izmaela, Jonasza, Syna marnotrawnego) oraz od klasycznych wzorców bohaterów mitycznych, wielkich antycznych poszukiwaczy, żeglarzy i wędrowców wyruszających na podbój nie tylko ziemi, lecz nieba i piekła (argonauci, Ulisses, Edyp, Ikar, Orfeusz), postać wielkiego wędrowca jest stale obecna w tradycji literackiej. Nieprzypadkowo. Sztuka podróżowania oznacza też sztukę życia.   źródło opisu: Fragment książki (s. 5)