Janusz Domagalik – Irmina

Imię to przecież tylko hasło, znak wywoławczy. Więc powiedzmy – Marek. Powiedzmy – Irmina. Ale wokół nich inni: jak w ciepłe popołudnie na ruchliwej ulicy tasują się – jakby z pomieszanych przedziwnie talii kart – twarze, gesty, słowa. I w tym tłumie każdy jest i nie jest sam. Jak to więc w życiu albo w książce, jak na ulicy.