Janusz Koryl – Zegary idą do nieba

Życie w Czarnej – małej wiosce położonej daleko od wielkiego świata – toczy się swoim odwiecznym rytmem. Ludzie rodzą się, umierają, grzeszą, kochają się i nienawidzą. Niejaki Pojebus zakopuje w sadzie zegary, bo chce zatrzymać czas. Ksiądz Borowik zgrabnie upraszcza sakrament spowiedzi. To zapowiedź nowego. We wsi – kolejny znak nowych czasów – pojawiają się dwie piękne Ukrainki, które chętnie obdarzą swoimi wdziękami miejscowych donżuanów – odpłatnie oczywiście. Poza tym: chłopy piją, baby się modlą, żuliki szukają frajerów. A wszystko zmierza do zaskakującego finału.   źródło opisu: Prószyński i Ska, 2007 źródło okładki: http://www.proszynski.pl/