Jarosław Zieliński – Żoliborz. Przewodnik Historyczny

Nazwa „Żoliborz” budzi w każdym jakieś skojarzenia, najczęściej łącząc się w świadomości z określeniem „zielony” albo „inteligencki”. Dla jednych to tradycje przedwojennej spółdzielczości mieszkaniowej i piękno architektury, dla innych heroizm powstania warszawskiego, dla jeszcze innych to przede wszystkim „Solidarność”, ksiądz Jerzy Popiełuszko i Jacek Kuroń. Świadczy to o materialnym i moralnym bogactwie dziejowej spuścizny dzielnicy, a jednocześnie o pewnej historycznej amnezji, która spycha na daleki plan inne, równie wspaniałe skarby tradycji. Bo przecież Żoliborz, jak Feniks, odrodził się z popiołów, dosłownie z niczego i to nie po II wojnie światowej, a po tej poprzedniej, zmieciony w XIX wieku z powierzchni ziemi przez carskiego zaborcę. Paradoksalnie, ostatnie okruchy tego „przedpotopowego” Żoliborza kryje złowroga budowla, której narodziny oznaczały śmierć dzielnicy – Cytadela. W jej wnętrzu, jak Jonasz w brzuchu wieloryba, ocalał m. in. 250-letni pałacyk „Joli Bord”, od którego wszystko się zaczęło, przynajmniej jeśli chodzi o nazwę tego przepięknego fragmentu Warszawy. A przecież na dzisiejszy Żoliborz składają się jeszcze inne miejsca, nie ustępujące mu barwnością dziejów i historycznym znaczenie.   źródło opisu: Rosner i Wspólnicy, 2008 źródło okładki: http://www.zoliborz.org.pl/archiwum-zamowienia-pub…»