Joanna Kisiel – Retoryka i melancholia. O poezji Jana Lechonia

Propozycja przedstawiona w książce obejmuje całość dorobku lirycznego Jana Lechonia, począwszy od tomów młodzieńczych, a skończywszy na emigracyjnych wierszach ostatnich. Dla badaczy źródłem wiedzy o autorze Karmazynowego poematu są jego teksty, ich światy wewnętrzne, konfiguracje znaczeniowe, obrazy, gry aluzyjne. Zasadą organizacyjną prezentowanej publikacji jest wyszukiwanie oraz wyjaśnianie opozycji. Autorkę trapi podwójność, dwubiegunowość, antytetyczność struktur poetyckich, planów intelektualnych, pól emocjonalnych. Istotne dla przyjętego modelu czytania jest spojrzenie na Lechoniowe wiersze z dwu przeciwstawnych perspektyw. Przyjęcie jednej z nich pozwala dostrzegać w utworach porządek sformalizowany, konwencjonalny, ponadjednostkowy, przyjęcie drugiej – postrzegać Lechonia jako zapis indywidualnego doświadczenia, kreację jednostkowej świadomości. Połączenie tych dwu porządków – ich związek i napięcia między nimi – oto charakterystyczna cecha poezji autora Arii z kurantem. Liryka Lechonia ma swoją ciemną i jasną stronę. Widziana od strony światła, ujawnia właściwości retoryczne. Strona ciemna to nastroje pesymistyczne, zapis poszukiwań indywidualnej tożsamości poety, ukryty za literackimi rekwizytami dramat lęków i obsesji, rozproszenie świadomości w melancholijnym doświadczeniu świata. Dla autorki retoryka jest dziedziną jasnych, logicznych rozstrzygnięć, natomiast melancholia wyraża się „w nierozstrzygalności”.   źródło opisu: https://wydawnictwo.us.edu.pl/?q=node/300 źródło okładki: https://wydawnictwo.us.edu.pl/?q=node/300