Joanna Kulmowa – Prośba o nieskończenie…

Kulmowa w swojej twórczości podgląda z zachłanną ciekawością siebie i
świat. Jej wiersze są smutne smutkami świata i radosne radościami życia.
Ale czasem autorce za ciasno w tej rzeczywistości i wtedy ostrożnie
zerka na drugą stronę. Pukała tak w tomiku „Stukam, pukam” (Iskry,
1959), potem w „Suplemencie moim” (W drodze ”90), a teraz puka w tomiku
„Prośba o nieskończenie”. W tych wierszach autorka próbuje poznać
Niepoznawalność, wysłowić Niewysławialność, dotknąć Niedotykalności. To
jakby małe, nieporadne monologi z Bogiem, a moze nawet rozmowy? Skąpo
wiary w tych wierszach, ale pękają one od nadmiaru nadziei. Bo cała
twórczość Joanny Kulmowej jest poezją nadziei.
  źródło opisu: Matras źródło okładki: Matras