Jorge Luis Borges – Kroniki Bustosa Domecqa

Powoływanie się na fikcyjne autorytety, czy rozwijanie nie istniejących doktryn, to pomysł w literaturze bynajmniej nie nowy. Nie egzemplifikując przesadnie, dość przytoczyć choćby Carlyle’a — choć można by wielu innych — którego „Sartor Resartus” stanowi właśnie wykład systemu filozoficznego stworzonego przez nie istniejącego filozofa. Atoli Borges i Bioy Casares przydali swemu dziełku ogromnego wprost wdzięku. Tworząc koncepcję i paradoksy o charakterze etyczno-estetycznym (czy nawet wręcz polityczno-społecznym, gdyż „esej” „Gremialista” nie stanowi nic innego, jak właśnie rozrachunek z doktryną peronistowską), nie tylko bawią, lecz i skłaniają do głębokich refleksji.   źródło opisu: z posłowia Andrzeja Nowaka źródło okładki: zdjęcie autorskie